We vonden dit gehandicapte meisje in wanhopige toestand, uitgestrekt op de grond, met geïnfecteerde doorligwonden, de tenen aangevreten door muizen.

Marion Voetman, met de kleine Yaay, van wie ze het verschrikkelijke verhaal vertelt, gelukkig met een goed einde, zoals jullie kunnen zien!

De afgelopen drie jaar ben ik in de winter enkele weken naar Gambia gegaan. Het was mijn wens om een keer iets alleen te doen, iets alleen te ondernemen, zonder hulp van anderen. Mijn man en ik runnen sinds 2010 een B&B in Le Marche, een prachtig, nog vrij onbekend gebied in Italië. We genieten er van om het onze gasten zo goed mogelijk naar de zin te maken, ervoor te zorgen dat zich thuis voelen. Tijdens zo’n zomer ontstond bij mij het idee om in de wintermaanden, de maanden dat onze B&B gesloten is, vrijwilligerswerk te gaan doen in een land waar de mensen in armoede leven, waar ze iedere dag moeten knokken om te overleven.

In 2016 ging ik er voor het eerst als vrijwilligster werken op een kleuterschool en een ochtend in de week hielp ik mee in een klas met gehandicapten en bracht ik regelmatig bezoeken bij de gehandicapten thuis.

Gambia; nog een mooi beeld van Marion Voetman met “haar kinderen”.

Zo heb ik Yaay leren kennen, een 14-jarig meisje, geboren met een waterhoofd en verlamde beentjes. In de steek gelaten door haar ouders, woonde ze samen met haar opa en oma en andere familieleden op een compound: liggend op de grond, in het zand, zo goed als zonder kleren in haar eigen uitwerpselen. Af en toe gooide iemand vanaf een afstandje een stukje vis of brood naar haar toe, dichterbij wilde niemand komen: ze stonk! Gelukkig hebben 2 Nederlanders, die over haar hadden horen praten, haar gevonden en zich over haar ontfermd en naar het ziekenhuis gebracht. Ze had een grote wond op haar billen waar de wormen uitkropen en een deel van haar tenen waren weggevreten door de ratten. Na een lange behandeling en een geweldige verzorging kan ik zeggen dat Yaay het nu redelijk goed maakt. Doordeweeks verblijft ze in een tehuis voor gehandicapten en gaat ze naar school; ze is (bijna) zindelijk en de afgelopen jaren is ze gegroeid tot een heel vrolijk, sterk en ontzettend dankbaar meisje

Nog een foto van Marion met Yaay, in 2016, altijd met een glimlach.

Het verhaal van Yaay is een van de vele verhalen die ik ken en meegemaakt heb, maar het heeft de meeste indruk op me gemaakt, me het meeste ontroerd. Ik ben me er weer bewust van geworden dat wij Europeanen van geluk mogen spreken dat we in Europa geboren zijn. Deze eerste ervaring, 6 weken Gambia, heeft veel indruk op me gemaakt. Ik heb veel mensen ontmoet, ik heb veel armoede gezien maar ik heb ook veel geleerd van de eenvoud waarop deze mensen leven: hun accepteren van het leven zoals het is, hun sterke wil om te overleven.

Thuisgekomen besefte ik dat ik meer voor deze mensen wilde doen en ben ik begonnen met de verkoop van onze eigen olijfolie, eigengemaakte bananino, limoncello en grote damigiane (grote wijnflessen). Met het geld dat ik hiermee ingezameld had en met vrijwillige donaties van vrienden, gasten en familie ben ik in februari 2017 teruggegaan naar Gambia. Deze keer had ik 2 doelen. Het eerste doel was het openen van een levensmiddelenwinkeltje voor Jatto en zijn familie. We hadden elkaar in 2016 al leren kennen. Jatto is getrouwd, heeft 4 kinderen en werkte hard om zijn gezin te kunnen onderhouden. Op een dag in 2015 kreeg hij tijdens het werk een ongeluk waarbij hij zijn heup brak. Hij werd naar een binnenlands ziekenhuis gebracht maar daar beschikte ze niet over de middelen en de kennis om hem te opereren. Voor een operatie zou hij naar Dakar, in Senegal, moeten maar aangezien er voor de operatie niet genoeg geld was besloten ze hem naar een neef in Tanji te brengen, een plek waar hij aan zou kunnen sterken en meer kans had op hulp van buitenaf.

Gambia: Jatto in zijn winkel, “Jatto’ shop”, gebouwd en gestart dankzij de hulp van geweldige mensen zoals Marion en anderen.

Hier leerden wij elkaar kennen en raakte ik, na het horen van zijn verhalen, vastbesloten om al het mogelijke te doen om hem te helpen. Op 6 februari 2017, de dag dat ik voor de tweede keer in Gambia kwam, beviel zijn vrouw van een tweeling. Hawa en Adama, een meisje en een jongen, respectievelijk 1 kilo en 1,5 kilo zwaar. Ze waren ontzettend blij maar na een week stierf het dochtertje Hawa. Wat een verdriet! Maar helaas ook nu weer waren er in het binnenland niet de juiste medicijnen en behandelingen voor prematuren. Enkele dagen later zijn Jatto en ik samen begonnen met het opknappen van de ruimte die we gehuurd hadden voor zijn levensmiddelenwinkeltje! Met deze winkel zou hij, ondanks zijn gebroken heup, toch zelf geld kunnen verdienen om voor zijn gezin te zorgen. Vanaf het moment dat we aankwamen met de winkelvoorraad kwamen de eerste dorpsbewoners al kopen. Op dit moment is hij weer geheel onafhankelijk, hij onderhoudt zijn eigen familie weer en heeft zelfs al een bankrekening geopend waarop zijn eerst verdiende geld staat.

Gambia. De familie over wie Marion Voetman hieronder spreekt. Arm, maar waardig.

Mijn tweede doel was het helpen van een familie die, tijdens mijn eerste verblijf in Gambia, iedere dag mijn aandacht trok als ik langs liep op weg naar school. Een arm gezin: zij bezaten niets maar dan ook echt niets! Geen stoel, geen tafel, geen pan, geen kleding buiten de kapotte kleren die ze droegen. In het hutje lagen slechts 2 kapotte stukken schuim waar ze met 7’en op sliepen. Het dak bestond uit kapotte golfplaten en er was niet echt een vloer: slechts zand. Het werk van de vader bestond uit het in palmbomen klimmen om de vruchten eruit te halen. Een gevaarlijk werk waarbij veel mensen omkwamen. De moeder vertrok iedere ochtend om 5 uur naar het strand om vis te kopen en te verkopen. Van de 5 kinderen kon er maar slechts een naar school, voor de anderen was geen geld.

Een bescheiden familie, zoals veel plaatselijke bewoners al dankbaar bij het krijgen van slechts een glimlach, die me in al die weken dat ik voorbij liep niet een keer om iets gevraagd heeft. Ik ben teruggegaan om ze te helpen. Als eerste hebben we het schoolgeld betaald voor de andere kinderen. Wat waren ze blij en trots toen ze de eerste dag naar school gingen met nieuwe kleren, nieuwe schoenen en een rugzak met schrift en potloden! Naar mijn mening is het belangrijkste wat je kunt doen om iemand een vooruitzicht op een betere toekomst te geven, de mogelijkheid geven om naar school te kunnen gaan! Verder hebben we nog enkele noodzakelijke dingen gekocht zoals o.a. 2 materassen, kleding, een zak rijst en andere benodigde levensmiddelen. Tenslotte hebben we geld achtergelaten voor het restaureren van het ‘hutje’.

De eerste schooldag voor de twee broertjes voor wie het schoolgeld betaald is.

Zoals ik al eerder zei, zoals deze verhalen zijn er heel veel verhalen en het is dan ook niet makkelijk te kiezen wie je wilt helpen, wie jou hulp het hardste nodig heeft. Ik vertrouw hierbij op mijn gevoel, ik volg mijn hart en kijk naar wie of wat er mijn aandacht trekt: maar voordat ik handel bespreek ik altijd alles met Alhagie, een Gambiaan en een van de oprichters van de stichting Future For Young People, om er zeker van te zijn dat het sponsorgeld dat we willen doneren goed besteed gaat worden.

Buiten deze 2 projecten betalen we nu het schoolgeld voor 11 kinderen. Het zou fantastisch zijn als deze kinderen in ieder geval de eerste 6 jaar lagere school af zouden kunnen maken. Voor € 45,– per jaar kan een kind naar school, iets wat hun toekomst zal veranderen!!

Het Nederlandse bankrekeningnummer (Rabobank) is:
NL41 RABO 0159 7915 88 t.n.v. H.H. Voetman e/o J.M.A. Voetman – Brekelmans

Het Italiaanse bankrekeningnummer (BCC Corinaldo) is:
IT 98 Z0873137330000110105972 t.n.v. Brekelmans – Voetman – il settimo borgo

Mocht U een donatie willen geven verzoeken wij U vriendelijk Uw naam te vermelden en aan te geven dat het om een donatie voor Gambia gaat.
Alvast heel hartelijk dank, ook uit naam van alle personen die U met Uw donatie ontzettend blij maakt.

Marion Voetman

Maria Cristina Giongo heeft mij gevraagd om mijn profiel te schetsen, dus hierbij!

Mijn naam is Marion Voetman, ik ben geboren in Nederland, sinds 31 jaar getrouwd met Herman en we hebben 3 kinderen, een dochter en twee zonen. In 2009 hebben we het roer omgegooid. We hebben ons huis in Nederland verkocht en zijn verhuisd naar Italië. Na wat op en neer gereisd te zijn tussen Italië en Nederland zijn we verliefd geworden op Le Marche, waar we het huis van onze dromen gevonden hebben! Een huis in Corinaldo, een prachtig Middeleeuws gehuchtje op 18 km van Senigallia aan de Adriatische kust, waar we met heel veel plezier Bed & Breakfast ‘il settimo borgo’ runnen van april tot november.

De complete familie Voetman!

De foto’s bij het artikel zijn met permissie, Marion Voetman

Proibita la riproduzione del testo e delle fotografie senza citare l’autore e la fonte di provenienza.
No part of this publication may be reproduced or transmitted, in any form or any means, without prior permission of the publisher and without indicating the source.

Tags: , , , , , , , , , , ,

2 Responses to “We vonden dit gehandicapte meisje in wanhopige toestand, uitgestrekt op de grond, met geïnfecteerde doorligwonden, de tenen aangevreten door muizen.”

  1. Janny Coenen scrive:

    Fantastisch werk, Marion! Ik ga je steunen!

    • Marion Voetman scrive:

      Hallo Janny, hartstikke leuk, dankjewel! Je kunt altijd via de mail contact met me opnemen mocht je meer informatie willen. Groetjes Marion

Leave a Reply for Janny Coenen